Ik vind het soms niet te geloven. Het is buiten voor het eerst in 100 jaar eerder elfstedenweer dan voorjaar ondanks dat maart de kalender al bijna heeft verlaten. De winter wil het land maar niet verlaten. Vanochtend stond ik me in Schaijk in te schrijven voor een fietstoertocht van 100 kilometer terwijl het buiten vroor en de wind ons met kracht 7 om de oren sloeg. Ik heb me aan de eerste kilometers gewaagd, ik was nog net niet de enige, maar verder dan de helft ben ik uiteindelijk niet gekomen. De wind benam me de adem en mijn voeten voelden na 20 kilometer aan als hompen ijs waar iemand met een ijsprikker op in stond te hakken.
Ik vraag niet om medelijden hoor, want uiteindelijk doe ik me dit zelf aan. En getuige het feit dat ik al mijn vingers nog heb en nu op een lekker verwarmde zolderkamer dit artikeltje aan het schrijven ben is medelijden ook helemaal niet op zijn plaats. Maar verbazing Lees verder