Onderstaand artikel schreef ik 8 jaar geleden. We hebben eindelijk weer een beetje winter. Gelukkig nu in een normale tijd van het jaar. Het optimisme van de natuur is echter van alle tijden. In de perenbomen in onze Picknicktuyn zitten dezelfde fraaie knoppen als toen. Ik had een week of twee geleden de fruitbomen gesnoeid. Een paar takken hebben we in huis op de vaas gezet; zie hier wat er gebeurt!
Ik vind het soms niet te geloven. Het is buiten voor het eerst in 100 jaar eerder elfstedenweer dan voorjaar ondanks dat maart de kalender al bijna heeft verlaten. De winter wil het land maar niet verlaten. Vanochtend stond ik me in Schaijk in te schrijven voor een fietstoertocht van 100 kilometer terwijl het buiten vroor en de wind ons met kracht 7 om de oren sloeg. Ik heb me aan de eerste kilometers gewaagd, ik was nog net niet de enige, maar verder dan de helft ben ik uiteindelijk niet gekomen. De wind benam me de adem en mijn voeten voelden na 20 kilometer aan als hompen ijs waar iemand met een ijsprikker op in stond te hakken.
Ik vraag niet om medelijden hoor, want uiteindelijk doe ik me dit zelf aan. En getuige het feit dat ik al mijn vingers nog heb en nu op een lekker verwarmde zolderkamer dit artikeltje aan het schrijven ben is medelijden ook helemaal niet op zijn plaats. Maar verbazing maakt zich wel steeds meer van mij meester. Want ondanks het feit dat het winterweer niet alleen van vandaag is; het houdt nu al meer dan twee maanden de gemoederen bezig, lijkt de natuur daar redelijk lak aan te hebben. Ja de sneeuwklokjes in mijn voortuin staan ongeveer 4 weken langer in bloei dan normaal. Die zijn half februari al begonnen en ze staan er nog steeds fier bij. Maar wat mij echt verbaast is de ongelooflijk optimistische groeikracht die je op verschillende plaatsen kunt waarnemen. Een prachtig voorbeeld vindt u op de foto bij dit artikel. Het is een bloesemknop van de perenboom in onze tuin. De foto is vandaag 24 maart genomen en ik heb die knop in de afgelopen 3 weken ondanks de kou steeds dikker zien worden. Traag maar gestaag iedere dag een beetje meer volume. En je kunt er vergif op innemen; als het de komende week of zo een paar graden warmer wordt barst hij binnen de kortste keren open.
Hoe vaak is het me dat inmiddels niet overkomen. Ben ik met een tuinontwerp bezig en zoek in mijn boeken naar inspiratie voor mooie beplantingen terwijl het buiten koud en somber is. Soms heb ik dan de grootst mogelijke moeite te geloven dat ik iets fraais aan het creëren ben laat staan dat ik me kan voorstellen dat het ooit realiteit wordt. Het vertrouwen dat alles weer gaat groeien en bloeien is volkomen zoek. Wat geweldig is het om op zo’n moment oog in oog te staan met het grenzeloos weerbarstig optimisme van de perenboom. Dat houdt me op zo’n moment op de been en gaande. Met weerbarstig optimisme kan ik denken: ”Yes, het voorjaar komt eraan!”
